Moja książka ~ Rozdział 1

Rozdział 1

________________________________________

18 maja 2044 roku, godzina 20.33

Biegłam jak najszybciej, kiedy coś złapało mnie za nogę i pociągnęło w boczną uliczkę miasta. Po chwili spostrzegłam, że to Mike.  W mojej głowie zrodziło się tylko jedno pytanie. Gdzie on mnie u licha ciągnie?! Zaczęłam się wyrywać. Chłopak puścił mnie i stanął jak wryty.

- Tylko nie patrz za siebie... – powiedział szeptem. Chyba wiedziałam o co mu chodzi. Coś, przed czym uciekaliśmy, wreszcie nas dopadło. Nie miałam pojęcia gdzie jestem i co tu robię, ale jedyną myślą  w mojej głowie było „Uciekaj Jodie!”.  Ostrożnie wstałam i powoli podeszłam do Mike’a.

- Na mój znak uciekamy – rzuciłam szeptem. Mike delikatnie kiwnął głową.

- Raz... Dwa... TRZY! – lekko krzyknęłam. Razem zerwaliśmy się do biegu. Ja prowadziłam, ogółem kierowałam się instynktem, gdyż nie miałam pojęcia gdzie jestem. Miasteczko, w którym przebywaliśmy było jednym z dawno opuszczonych przez ludzi. To chyba jasne, że jeżeli mieszka się w miejscu, w którym buszują dziwne stwory, to trzeba się wynosić. Ja, wiem jedno, w takich miejscach nie wolno dać się zabić! To „coś” zabija wszystko, co tylko zobaczy.

- Jodie! – zza moich pleców usłyszałam donośny głos Mike’a.

- Czego chcesz!? – wrzasnęłam i spojrzałam na chłopaka. Mike kiwnął głową w prawo.

- Tu jest drabina na górę, może ta poczwara tu nie wejdzie - krzyknął Mike. Cofnęłam się i szybko zaczęłam się wspinać. Niestety zauważyłam jeszcze jednego stwora tuż za Mike’iem. Zanim zdążyłam zareagować, Mike’a już nie było... Usłyszałam jedynie jego wrzask. Chciałam za nim pobiec, ale wiedziałam, że dla niego nie ma już ratunku. Nie oglądając się wspinałam się dalej, w tym momencie nie mogłam zrobić już niczego więcej. Musiałam wystrzelić flarę z dachu tego budynku. Może ktoś zdąży mnie stąd zabrać... Gdy dotarłam na dach, ostrożnie rozejrzałam się czy nikogo tutaj nie ma. Było nawet spokojnie. Stwory dopadły Mike’a, więc miałam chwilę na wystrzelenie flary, którą znalazłam podczas ucieczki. Wyjęłam zza paska spodni pistolet i... Wystrzeliłam.  Stałam chwilę w osłupieniu, dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że... że... te potwory zabrały Mike’a - mojego najlepszego przyjaciela. Załamana usiadłam na wycementowanym dachu. W jednej chwili zalałam się łzami. Wiedziałam, że muszę być twarda, ale to nic nie dawało. Jestem tylko kobietą, mam swoje uczucia, których nie potrafię wyprzeć, nawet jeżeli muszę żyć w świecie opanowanym przez dziwnego wirusa, który zamienia ludzi w potwory.

Czekałam na ratunek około trzydziestu minut. Ostatnią rzeczą jaką pamiętam były światła helikoptera i jakieś głosy, które kazały mi się wspinać po spuszczonej drabinie... Później były już tylko łzy.

__________________________________________________________________________

Cześć! Pewnie zastanawiacie się o co tu chodzi. Już wam mówię. Powyższy tekst jest to fragment mojej książki, którą zaczęłam pisać, macie tutaj bardzo krótki pierwszy rozdział. Mam nadzieję, że przeczytaliście to, co tutaj napisałam. Będzie mi bardzo miło, jeżeli pomożecie mi wymyślić tytuł dla tej powieści. Jeśli spodobał wam się ten tekst z miłą chęcią opublikuję również kolejne rozdziały. Wszystko zależy od was! :*